Verhuizen in Spanje

Vandaag zouden we 'even' een Certificado de Empadroniamento, kortweg Padron genaamd, gaan halen op het gemeentehuis. We weten ondertussen goed de weg naar Abanilla, ook het vinden van een parkeerplaats kost geen moeite meer. Op weg naar het gemeentehuis nog even langs het postkantoor, we gaan ons steeds meer thuis voelen. Zelfs het vinden van het goede loket gaat steeds makkelijker (ze hebben er maar twee, waarvan één voor burgerzaken), dus we zagen de toekomst zonnig tegemoet.

Toen we aan de beurt waren bleek het toch niet zo makkelijk. Om een uittreksel te kunnen krijgen moet je eerst ingeschreven zijn, dat is logisch. Maar we waren niet ingeschreven, dus dat moest eerst. Een kopietje van het Spaanse Sofinummer voor Buitenlanders (NIE), een kopietje van de paspoorten, een kopie van de koopovereenkomst van het huis (om aan te tonen dat je echt in de gemeente woont) en de inschrijving kan beginnen. Oh ja, en nog even het adres invullen. Dat wisten we, want van de gemeentearchitect hebben we immers de woonbaarheidsverklaring gekregen, en daar stond het op. Of we maar even op de kaart wilden aanwijzen waar het huis staat, dan konden ze het adres controleren. Ook moesten we even meekijken in de computer of we de namen van de vorige eigenaar of van één van de buren herkenden, dan zat het wel goed. We zagen echter niemand die ons bekend voorkwam.

Nu hadden we in ons dossier ook een Padron van de vorige eigenaar van wie wij het huis gekocht hebben, of ze daar misschien iets aan hadden? Nou, ze wilden wel even kijken. Op dat document stond echter een heel ander adres genoemd dan dat wat wij hadden!?  Ook in de computer wonen de buren op dat adres, dus wonen wij vanaf vandaag ook op het nieuwe (oude) adres. De buurman had al gezegd dat het adres wat wij hadden niet zou kloppen... Nu ze éénmaal wisten om welk huis het ging kwamen de tongen los. Er werd ook nog glimlachend geinformeerd of we de eerste eigenaar soms kenden, die met die mooie Turkse vrouw? Nee, die kennen we niet, maar iedereen op kantoor en ook de architect wisten haar nog goed te herinneren. Blijkbaar hebben we iets gemist.

Na wat gemopper tussen de wat seniore dame die de scepter zwaait op kantoor en het jonge meisje dat op een echte Olivetti mechanische typmachine de formulieren moest invullen, en ruim een uur later, was het probleem opgelost en konden we ingeschreven worden. Over een dag of drie zijn de uittreksels al klaar. We zijn benieuwd naar het adres.