Vandaag neemt Nederland afscheid van Ramses Shaffy. Dat maakt dat menigeen nog eens gaat nadenken over hem.
Hij leefde alsof er geen einde was, hechtte niet aan bezit, dat kan je toch niet meenemen was zijn devies.
Het beeld wat van hem bestond was van iemand die altijd vol gas de bocht door ging. Er wordt over hem gesproken als een man die echt altijd deed waar hij zin in had. Hij dronk, rookte en genoot dat het een lieve lust was. Zijn energie en levenslust spatte van hem af, alles gebeurde bij hem vandaag. Wachten op morgen deed hij niet, hij leefde in het 'nu'. Ik geloof niet dat hij ooit één seconde nagedacht zal hebben over zijn pensioen en zo iets saais als AOW. "Wachten op" was niet iets wat bij hem paste.
Een wijs man heeft ooit eens gezegd dat niet de eindbestemming belangrijk is, maar de weg er naar toe het meest interessant is. Men kan niet ontkennen dat Ramses er niet voor gezorgd heeft dat zijn weg behoorlijk wild en onstuimig is geweest. Vanuit dat perspectief bezien is het nog knap dat hij met zijn levensstijl de leeftijd van 76 jaar heeft bereikt.
Vrij naar Queen's song "Gimme the Prize": "It is better to burn out than to fade away".
Een paar weken voor zijn overlijden speelde hij nog piano tijdens een optreden in Rotterdam.
Iedereen heeft iedere dag weer opnieuw de keus hoe hij die dag gaat invullen, maar niet iedereen is zich dat bewust, zo lijkt het. Ik denk dat veel mensen ergens van binnen wel een beetje jaloers zijn op de manier waarop Ramses Shaffy zijn leven heeft geleefd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten