Een lief verjaardagscadeau

Zoals al eerder gemeld, de Internettoegang is toch iets minder vanzelfsprekend als we eerst dachten.
Een oplossing is in El Vendrell op de Rambla een onbeveiligd draadloos netwerk gebruiken, maar de accu van de toch al weer drie jaar oude notebook staat echter nog maar een gebruik van circa 1:15 toe....

Nu heb ik van Joke een ding met wel heel veel stekers eraan gekregen, een notebookvoeding voor in de auto! Hiermee kan je vanuit de sigarettenaansteker netjes de notebook voeden en eventueel opladen, een snel sommetje liet weten dat dit circa 10 uur kan voordat het eventuele starten van de auto een probleem kan worden.

Ondertussen hebben we al drie snelle, vrije draadloze netwerkplekken gevonden waar we ook nog eens kunnen parkeren.

Er is een ding, Joke zelf vindt het een beetje vervelend om ergens in een auto langs de weg te zitten....
Maar ik ben er echt heel blij mee!

Soms zit het mee, soms zit het tegen...

We hebben iets te vroeg gejuicht, blijkbaar was de medewerker tijdens haar vakantie even terug om iets bij te werken, want HET is weer weg.
We verwachten dat het nu volgende week wel echt gaat werken, want wie heeft er nu drie hele weken vakantie??

We hebben onze tijd nuttig besteed door in de pantry (keukentje onder de toren) op verzoek wat extra stopcontacten aan te leggen. (Hij kan het niet laten...)

Ook de schilderijen hangen op de aangegeven plaatsen, foto´s volgen nog.

Jullie begrijpen het al, HET werkt weer!

Of HET ook blijft, dat is de vraag, maar dat houdt het spannend.
HET is redelijk onzichtbaar, maar des te duidelijker als HET er niet is.

Prijsvraag:

RaRaRa wat is HET??

Het “Menu del Día”, erfenisje van Generaal Franco?

In zijn tijd heeft Generaal Franco behoorlijk wat foute dingen gedaan hier in Spanje, maar ergens is er ook nog een lichtpuntje. Destijds vond hij dat de mensen die het voor Spanje verdienen en daarvoor hard werken, op werkdagen een goede, voedzame maaltijd moesten kunnen krijgen voor een schappelijke prijs, het `Menu del Día`.

Hij heeft dat toen in een wet laten vastleggen:  een restaurant krijgt alleen een vergunning als het op werkdagen ook een goed, maar laag geprijsd menu serveert.
Franco is allang weg, maar die wet schijnt nog te bestaan. Dus in de niet zo toeristische streken vind je ieder dorpje wel een lokaal restaurantje wat voor rond de € 8,- tot  € 10,- een menu serveert waarbij je kunt kiezen uit een voorafje, een hoofdgerecht en een toetje, en waarbij per persoon een halve fles lokale wijn (wit, rosé of rood) en brood bij de maaltijd inbegrepen is.
De koffie achteraf moet je wel  weer apart afrekenen, maar ook die is schappelijk geprijsd.
Een dergelijk menu is dan ook werkelijk voor de werklui, dus altijd ruime porties, en wordt altijd als lunch geserveerd. Het tempo ligt hier immers heel anders.

Een arbeider begint na een klein ontbijt thuis (koffie met wat cake) rond 07:30 en gaat door tot circa 10:00-11:30, dan is het tijd voor het Almuerzo, vaak een stevige sandwich met alvast wat wijn, behoorlijk aangelengd met Gaseosa, een soort van zoetig bruisend bronwater, iets als onze Seven‑Up. Daarna gaan ze weer aan het werk tot een uur of twee, en dan is het tijd voor een flinke maaltijd, wie hard werkt moet goed eten, toch? En dan komt het “Menu del Día” in beeld.

In het dorpje waar we nu verblijven, Saifores, bestaat dat allemaal niet, daarvoor is het echt te klein.
Maar in Llorenς, een dorpje twee dorpen verderop, zijn wel drie van deze restaurantjes die een “Menu del Día” serveren.
Er is “La Cumperativa”, “Can Kildo” en “La Marinada”. Aan de buitenkant kun je niet zien hoe druk het er is, de ramen zijn donker getint, en je hoort buiten geen muziek ofzo.  Maar aan het aantal auto’s wat voor de deur geparkeerd is kun je al afleiden of er wat te doen is.

Verwacht geen culinaire hoogstandjes, maar altijd wel een flinke hoeveelheid eten, waarbij ingrediënten van goede kwaliteit zijn gebruikt. Hoewel, we kennen een aantal bijzondere uitzonderingen in positieve zin.
In de streken direct aan de kust is een dergelijke maaltijd allang verdwenen, of een restaurant heeft het wel, maar geeft de menukaart niet aan bezoekers die duidelijk toerist zijn. L

Onze twee “regels” die wij altijd bij het zoeken van een restaurantje proberen toe te passen zijn:

1. Zitten er überhaupt al mensen te eten?
(Dan is de keuken warm en zijn de restjes van gisteren op), en

2. Zitten er ook lokale mensen te eten?
(Die weten dat het goed is, anders waren ze niet teruggekomen)

Overigens zijn deze regels bij een "Menu del Diá" eigenlijk nooit nodig.

Het weer in Saifores.

De afgelopen week is het hier best erg warm geweest, iedere dag werd wel ergens in de buurt de 30 graden aangetikt, en dat is voor ons beginners te warm om echt iets substantieels te doen.
De echte bikkels die al langer in deze temperaturen vertoeven, zullen waarschijnlijk meer activiteit ten toon spreiden. We lezen bij Edwin en Cokky zo nu en dan iets over 6x de Col de Rates opfietsen?
Hier is het fietsklaar maken van drie “fietsen” al een behoorlijke klus.

Vandaag, woensdag 20 augustus, hebben we een zwaar bewolkte dag met vanochtend zelfs een beetje regen, het werd daarom ook slechts 24 graden..
De regenbui was trouwens pas de derde sinds we hier zijn, en het is alweer aan het opklaren.

Hier een link naar het weer bij ons.

De vorige generatie op bezoek!

Sinds vorige week zijn we als touroperator actief. We hebben naast de “normale“ gasten van het huis nu ook de moeder en tante van Joke op bezoek. Dat betekent dat we nu allerlei tripjes naar markten, kastelen, steden en stranden maken, en daar zit nu net een beetje de kneep.
De dames (voor diegenen die ze kennen, het zijn echt fijne mensen) zijn niet bijzonder sterk in het (kordaat) nemen van beslissingen. Dus voordat de keuze is gemaakt waar we vandaag naar toe zullen gaan ben ik wel weer een kopje koffie (een paar) verder. Het goede van de dames is dat ze wel een wijntje bij het eten lusten, het kiezen van wit, roze of rood gaat ze –heel opmerkelijk- een stuk sneller af.

To Internet or Not to Internet??

Een overijverige medewerker van onze “provider” heeft in verband met de vakantiesluiting van het jeugdvakantiekamp  OOK de steker van het draadloze ADSL-modem eruit getrokken “1000@#$%bommen^&*)en (!@#$granaten(*$%%$”.

Ook wij hebben het beste voor met het milieu, maar als hierdoor onze (niet zo dure, dus gratis…) ADSL-verbinding uitvalt is onze mening ineens een beetje bijgesteld. We blijven tenslotte Hollanders. We hopen dat de vakantie maar twee weken duurt en niet de hele maand augustus……
Stand van zaken op dinsdag 12 augustus:  verbinding nog steeds plat, dus vanmiddag met de notebook en de memorystick naar de Rambla van El Vendrell (grote plein in de naburige stad) waar een ander draadloos netwerk “open” is achtergelaten. Of, als daar ook wat mee is, gewoon door naar het Internet café.

Het meest lastige is dat we nu allerlei SMS-jes krijgen van bezorgde loglezers die zich afvragen wat er aan de hand is. Niet de SMS-jes zijn lastig, die waarderen we juist erg, maar het gevoel van onmacht niet onze belevenissen te kunnen delen maakt het juist vervelend.